Med Reşiyan / Sonbaharın gelişi gibiydi gidişin
Ölüm kadar ağır bir ayrılığın paramparça Ruhunda ağlar gözlerim
Kederli ve tutkulu gecelerin sessiz karanlığında
Düşen yapraklara astım yalnızlığımı
Solgun bir erguvan ağacıyım şimdi bu kentte
Kaç bahar geçti bilinmez
Hangi sevda var ki gökyüzüne sığmayan,
Yüreğim üşümüş bir şafak ayazı
Sönmeyen yaraların umutsuz nefesinde
Kırgın,suskun ömrümün yangınında
Çöl oldum, savruldum
Sana hasret günlerin kavgasında
Åžimdi hangi ÅŸiir seni geri getirebilir bana
Yaşanmamış hayallerin gölgesinde
Bilinmez aşkların çığlığında
İklimsiz kalmaz mı gül dalında çiçekler Gidişinle ağlamaz mı toprak
Göçüp gitmez mi turnalar
Boynu bükük kalmaz mı mevsimler
Fırtınalar koparken yüreğimde
Hüzünlü yağmurlara durur geceler
Maviye çalmaz ufuklar
Nergizler açmaz, gelincikler kokmaz
Her gün
İçimde bir cığlık,
Bir sevda ölür sevgili…
Med Reşiyan 04.10.2018