Vengma, hiç bir partinin borazanı değildir. Hiç bir partinin düşmanı da değidir. Kürt partilerinin doğru politikalarını destekler, yanlış politikalarını eleştirerek yol göstermeye çalışır.

Zorlu yıllar 3.bölüm

Mahkeme:

Polislerden birinin “Hadi kalk, gidiyoruz,” demesiyle oturduÄŸum yerden kalktım. Bildiri ve afiÅŸ paketlerini koridorda üst üste koymuÅŸlardı. Paketleri almamı söylediler. TaşıyabildiÄŸim kadarını aldım. Kalanları da polisler taşıdı. Hepsini kapıda bekleyen arabanın bagajına yükledik. Beni arka koltuÄŸa oturttular, yanımda biri daha oturuyordu. Yüzüne baktığımda sorgu odasına bir ara getirdikleri ve bana tanıyıp tanımadığımı sordukları Ahmet Kan olduÄŸunu gördüm. Onu ele vermiÅŸim duygusuyla ezilmeye baÅŸladım.

Büyükçe bir binanın önünde durduk. Bagajdaki paketleri alıp üst kata çıktık. Koridorda Ä°brahim Güçlü’yle karşılaÅŸtık. Yanında birkaç kiÅŸi daha var ve çok rahatlar. KonuÅŸmaya baÅŸlıyoruz. Yanımızdaki polisler engel olmuyor.

– Ä°brahim abi, ben savcıya nasıl ifade vereyim?

– Karakolda verdiÄŸinle tutarlı bir ifade ver.

Savcıyı bekliyoruz. Bir ara baktım, polislerden biri benim uÄŸrunda akÅŸamdan beri dayak yediÄŸim afiÅŸlerin üstüne oturmuÅŸ. Beynimden vurulmuÅŸa döndüm; yerimden fırlayıp polise, “Onların üstüne oturamazsın!” diye bağırdım. Polis ÅŸaÅŸkın, oradaki arkadaÅŸlar ÅŸaÅŸkın. Polis hiçbir ÅŸey söylemeden kalktı. Sonradan arkadaÅŸlar bu olayı biraz da abartarak bol bol anlattılar.

Savcıya karakolda anlattığım senaryoyu aynen tekrarladım. En iyi senaryo buydu. Zaten aklıma da başka bir şey gelmemişti. Savcı, tutuklama istemiyle mahkemeye sevk etti beni. Hâkime de aynı şeyleri söyledim. Tamam bitti derken hâkim soru sormaya başladı.

– Kürt müsün?

– Evet efendim.

– Türkiye’de Kürt var mı?

– Peki amacınız ne?

-Benim amacım, bağımsız birleÅŸik Kürdistan’ı kurmaktır.

– Peki bu nasıl olacak? Yöntemleriniz ne? Ä°ÅŸte burada sıkıştım. Silahlı mı desem acaba, yoksa daha yumuÅŸak bir ÅŸeyler mi söylesem, karar veremiyorum.

-Efendim, barışçıl yollarla iktidara gelmek istiyoruz. Buna ben de hâkim de inanmadık.

-Peki bu nasıl olacak?

– Efendim, Åžili’de Allende barışçıl yollarla iktidara gelmiÅŸti. Bu yöntem denenemez mi?

Allende ‘nin gidiÅŸi kanlı olmuÅŸtu ama hâkim bunu bilmiyordu. Azarlamadan,

– Tamam oÄŸlum, sen biraz içeride yat da aklın basma gelsin, dedi. Dışarı çıkarıldım. Tutuklanmıştım. Tabii Ahmet de.

Deve Ahırı:

Cezaevi, yıllar önce deve ahırı olarak yapılmış; geniÅŸ, uzun, yüksek tavanlı, çirkin mi çirkin bir yapı. Tutuklanmış olmak çok da beklemediÄŸim bir ÅŸey deÄŸil. Adliyeden cezaevine ellerim kelepçeli getirilirken, Sinan Sabri’nin bir ÅŸiiri dudaklarımda:

“Saray kapısından geçtim

Elleri kelepçeli

Çocuklar kelepçeme el sallıyordu Jandarma namlularına aldırmadan”

Kimler geçmemiÅŸ ki elleri kelepçeli buradan, onlardan biri de ben oluyorum iÅŸte. Yedi yıl önce Diyarbakır’da babam yatıyordu, ÅŸimdi ben yatacağım. Nöbeti babamdan devralmış olmanın gururu hafifçe yüreÄŸimi ısıtıyor.

Büyükçe bir kapıdan içeri girdik. Gardiyanlar etrafımızı sardı. Bir sorun var gibi ama anlayamıyorum ne olduÄŸunu. Ne olabilir ki? Dövecekler mi? Dövsünler. Ä°ÅŸlemlerimiz hızla yapıldı, apar topar; bir koÄŸuÅŸa götürüldüm. KoÄŸuÅŸta beni Hasan Çakır karşıladı ve hemen kol kanat gerdi. Komal’ın eski Diyarbakır sorumlusu. Beni tanıyormuÅŸ. Cezaevinde sayılan, sevilen bir insan. Kısa boylu, posbıyıktı, kel kafalı, güleç yüzlü bir arkadaÅŸ. Dışarıda gardiyanlarda bir panik var. Benim bırakılmam gereken koÄŸuÅŸ bu deÄŸilmiÅŸ. Savcının kesin emri varmış ama dost gardiyanlar diÄŸer gardiyanları atlatarak, beni siyasilerin olduÄŸu koÄŸuÅŸa apar topar atmışlar. DiÄŸerleri ÅŸimdi beni oradan çıkarmaya çalışıyorlar ama çıkaramıyorlar. Hasan beni vermiyor. Ben bu olanlardan habersiz, ranzada sohbet ediyorum. KonuÅŸtukça koÄŸuÅŸtakileri tanımaya baÅŸladım. On kadar devrimci arkadaÅŸ var, kalanları adli suçlu. İçlerinde kimler yok ki? Baba katili, ana katili, namus cinayeti, kan davası suçluları, esrarkeÅŸler, hırsızlar. Benden daha genç yaÅŸta katiller bile var. Siyasi olmanın o dayanılmaz gururu var içimde.

Gardiyanlar, beni bulunduğum koğuştan alamıyorlar, savcı da fazla ısrar etmiyor anlaşılan. Mahkemede çok cesurca, siyasi bir savunma yapmış olmam, üstelik henüz on sekiz yaşıma bile girmemiş olmam etkiliyor belki de.

Koğuşumuzda kurallar yıllar önce konulmuş. Belki on, belki de otuz yıl önce. Ama bu kurallar bize uygulanmıyor. Biz siyasilere, özellikle de Kürt soluna müthiş bir saygı var. Bizden önce sadece Kürt solundan Hasan vardı. Tek başına tüm siyasileri temsil etmiş; güleç yüzüyle takındığı tavizsiz tavırları, olgun davranışları, yiğitçe idareye karşı koyuşuyla haklı bir saygı kazandırmış siyasilere.

Akşam yemeğinden sonra, yediğim dayakların sızışını duymaya başladım. Üzerime bir yorgunluk çöktü, uyumak istiyorum. Hasan bana yanında bir yer ayırmış; oraya kıvrılıp uyuyorum. Deliksiz bir uykudan sonra sabah uyandım. Tuvaleti sordum, gösterdiler. Koğuşun sonunda, içinde kocaman bir çukur bulunan, kapı yerine battaniye asılı bir bölme. Ben burada tuvalete çıkamam; çişimi yaptım, elimi yüzümü yıkayıp geri döndüm. Hasan arkadaş uyanmış. Dışarı çıkıp bir yandan volta atarak sabah sohbeti yapıyoruz. Sonu gelmez sorularımla Hasan’ı bunaltıyorum. Acemi voltacı olduğumdan herkesin gözü üstümde Hasan’a koğuştaki siyasileri soruyorum, birkaç Acilci, birkaç kişi de Halkın Kurtuluş’undan var; sayımız on beşi geçmiyor.

Bugün Bir Mayıs. Alanlarda işçiler, öğrenciler yürüyor. 77 katliamının rövanşı olacak. Kulağımız radyoda; Türkiye genelinde sessiz bir miting var, beyaz boş pankart açan bir gruptan söz ediliyor. (Tertip komitesinin Kürtçe pankart taşınmasını yasaklaması üzerine Rızgari grubu yazısız pankartlarla alana giriyor, böylece istenen mesaj verilmiş oluyor.) Akşam diğer siyasilerin ranzalarına gidiyoruz. Hasan beni tanıştırıyor ve mahkemedeki ifademi, polislere nasıl kızdığımı, afişlerin üstüne oturtmadığımı anlatıyor. O bunları anlatırken kendimle övünüyorum.

Ertesi gün dışarıda sabah kahvaltımızı henüz yapmıştık ki koÄŸuÅŸta bir kargaÅŸa baÅŸladı. İçeri girdik. Türk solundan arkadaÅŸlar kendi aralarında kavga ediyor, ÅŸiÅŸler, bıçaklar çekilmiÅŸ. Ayırmak için araya giriyoruz. Bu arada karnıma bir ÅŸiÅŸ geliyor. Delmiyor ama canımı yakıyor ve iz bırakıyor. Kavgacıları ayırdıktan sonra Hasan’a gösteriyorum karnımı. Çok kızıyor. AkÅŸam kavgacılara “bir arkadaşımızı ÅŸiÅŸlemiÅŸsiniz,” diyerek çıkışıyor. Ben “abi, bana karşı kasıt yoktu, arkadaşın elinden ÅŸiÅŸi almaya çalışırken karnıma deÄŸdi” diyorum ama Hasan iÅŸin ciddiyetinin farkında. Ya ÅŸiÅŸ batmış olsaydı. ÖzeleÅŸtiri veriliyor, ben hepsini çok seviyorum.

Savcı beni o koÄŸuÅŸtan çıkartamayınca siyasileri bir koÄŸuÅŸa toplamaya karar vermiÅŸ. Öncelikle beni, Hasan’ı ve Ahmet’i çocuk koÄŸuÅŸunun yanındaki bir koÄŸuÅŸa göndermek istiyorlar. Uzun bir tartışma ve pazarlıktan sonra Hasan kabul ediyor, diÄŸer siyasiler istemiyor. Hazırlanıp çıkıyoruz. GittiÄŸimiz yer cezaevinin arka tarafında, diÄŸer mahkumlardan izole edilmiÅŸ bir yer; betonarme küçük bir koÄŸuÅŸ.

Torpillilerin koğuşuymuş sanırım. En fazla yirmi kişilik. Yan tarafımızda çocuk koğuşu var. Sadece bir kapıyla ayrıldığımız çocuk koğuşu apayrı bir dünya, apayrı bir işkence yeri. Çocuk tutukluların adli mahkumlarla bir arada kalmasının nasıl sakıncalı olduğunu orada görüyorum.

Koğuşumuza yerleştik. Yanımızda bir iki torpilli mahkûm var. Diyalogumuz iyi onlarla. Birkaç gün sonra diğer siyasiler de geliyor yanımıza. Güzel insanlar. Bir arada sohbetler, siyasi tartışmalar ve günler hızla geçiyor. Acilci arkadaşlarla sohbet ediyorum. Eylemlerini anlatıyorlar. Benim birkaç gün önce dayak yediğim yer sıradan, basit bir karakol değil, Emniyet Müdürlüğüymüş. Devrimcilere orada işkence yapılıyormuş. Bu yüzden oraya bomba koymaya karar vermişler. Bir arkadaş bombayı atacak, diğerleri gözcü olacak. Önce her şey planlandığı gibi gitmiş. Ama sonra bomba zamanından önce patlamış, bombayı taşıyan arkadaş paramparça olmuş, yakınındaki arkadaş yaralanmış. Yaralanan arkadaşın ismi Bozan.

Bozan’ının vücudu ÅŸarapnel parçalarıyla parçalanmış, saÄŸlam tek bir santimetre kare yer yok. Ä°nsanı ürküten bir korku filmi canavarı gibi görünüyor. Nasıl o hale geldiÄŸini bilip de saygı duymamak mümkün mü? Aynı eylem ekibinden DoÄŸan Özzümrüt var, lakabı Kör DoÄŸan. Bir gözü takmaymış. YiÄŸit çocuklar. Sadece Engin diye biri dünyasının yıkıldığını söylüyor. Hasan arkadaÅŸ yine Engin’in böyle yakındığı bir konuÅŸma sırasında;

– Engin tamam, dışarıdaki dünyan yıkıldı, sen de içeride bir dünya yarat kendine, diyor.

Engin o günden sonra mızmızlığı bıraktı ve kendine bir dünya yarattı.

(Cezaevinden çıktıktan uzun bir zaman sonra Kör DoÄŸan’la Ä°stanbul Aksaray’daki köprünün üstünde karşılaÅŸtık. Ayaküstü sohbetten sonra bana bir gazete gösterdi. İçerideyken gerçekten onlara benzediÄŸi için Japon dediÄŸim biri vardı. Halkın Kurtuluş’undan, korkunç yalancı biriydi. Kendisini dönemin Adalet Bakanı’nın oÄŸlu olarak tanıtmıştı. Savcılar, gardiyanlar dokunamıyordu. Foyası ortaya çıkıncaya kadar biz de ona bakan oÄŸlu olmanın nasıl bir ÅŸey olduÄŸunu sorardık. Bize hikayeler anlatırdı. Ä°ÅŸte DoÄŸan bana onun resmini gösteriyordu. Yaralıydı, dayak yemiÅŸ bir hali vardı; provokatör denilmiÅŸti onun için. DoÄŸan, onunla karşılaşırsam dikkat etmemi söyledi ve ayaküstü sohbetten sonra görüşmek dileÄŸiyle ayrıldık. Ne kadar sonraydı bilmiyorum, bir sabah gazete okurken Hürriyet Gazetesinde bir manÅŸet gördüm: ‘Devrim nikahlı DoÄŸan Özzümrüt öldürüldü.’ Beynimden vurulmuÅŸa döndüm. DoÄŸan pusuya düşürülmüş, kanlar içinde yerde yatıyor. Bir baÅŸka resimde eÅŸiyle bir parkta. Korkunç duygularla gazetedeki tüm yazıları birkaç kez okudum. O gece uzun bıçaklılar gecesiydi; bir gecede onlarca Acilcinin evi basılıyor ve hepsi ölü ele geçiriliyor. Sadece DoÄŸan’ın eÅŸi saÄŸ kurtulmuÅŸtu.

Yıllar sonra Ankara’da gazete ilanıyla arabamı satarken Japon da arabaya alıcı oldu. Önce o beni tanıdı. Siyah gözlüklerini çıkardığında ben de onu tanıdım. Ama iyi bir fiyat vermiÅŸ olmasına raÄŸmen arabamı ona satmadım.)

Bir gün sabaha karşı korkunç çığlıklarla uyandık. Saat henüz dört bile olmamış. Adli tutuklu ve mahkumların tarafından korkunç çığlıklar geliyor. Bomba sesleri, patlamalar çığlıklara karışıyor, ilk şoku üstümüzden attıktan sonra seslere kulak verdik.

– Siyasiler yardım edin!

– Bizi öldürüyorlar!

İmdat çığlıklarıydı bunlar; adli mahkumlar bizden yardım istiyorlardı. Ne yapabilirdik ki? Kapıya vurmaya, bağırmaya başladık. Kapıyı tekmeliyoruz, yetmiyor, piknik tüpüyle vuruyoruz; bomba sesi gibi sesler çıkıyor. Kapıyı sökmeye çalışıyoruz, bağırıyoruz; tam bir isyan havasındayız. Diğer koğuşlarda onlarca ölü var gibi geliyor bize. Bu duyguyla daha çok bağırıp daha çok kapıyı tekmeliyoruz. Demir kapı zonkluyor. Bir rütbeli geliyor.

– Sakin olun, sizinle alakalı bir ÅŸey deÄŸil.

– Ne demek sakin olun? DiÄŸer tarafta adam öldürün, sonra da sakin olun deyin. Bunu söyleyen Hasan’dı.

-Bakmayın bağırdıklarına, sevk var ÅŸevke direniyorlar. Ben zıvanadan çıkmışım; rütbeliye küfür, tehdit yaÄŸdırıyorum, kapının açılmasını istiyorum. Adam bizi sakinleÅŸtiremiyor ve çekip gidiyor Halkımız dayak yiyor, iÅŸkence görüyor. Sessiz kalamayız. Gardiyanlar geldi arabulucu olmak için ama faydası yok. Tek istediÄŸimiz sevkin durdurulması. Sabah olmuÅŸ, saat 08.00’e geliyor; biz hâlâ bağırıyor, kapıyı yerinden sökmeye çalışıyoruz. Avluya eli coplu 20- 30 kadar asker girdi. O ana kadar kapıyı sökmeye çalışırken bu kez barikatlar kuruyoruz kapının arkasına. Kapıyı açmamızı söylüyorlar. “Katil herif, kaç kiÅŸi öldürdün bu sabah!” diye bağırıyorum. Rütbeli kimseye bir ÅŸey olmadığına dair yemin ediyor. Cevabım küfür oluyor. DiÄŸer taraftan sesler kesildi. Bize bağırdılar, “Kapıyı açın! Size bir ÅŸey olmayacak!” Hasan, askerler coplarını atıp geri çekilirlerse barikatları kaldıracağımızı söyledi. Sadece copların atılması kabul edildi, asker çekilmeyecek. Asker coplan attı, barikatı kaldırdık Gardiyanların kapıyı açmasıyla birlikte askerler içeri daldılar. Rütbeli, “O küçük siyasiyi istiyorum!” diye çılgınlar gibi bağırıyor. Hasan ve ötekiler hemen beni koruma altına almaya çalışsa da askerler aramıza girerek beni çekip aldılar. Bir meydan dayağı baÅŸladı. AÄŸzıma, burnuma, bacaklarıma onlarca tekme, yumruk alıyorum. Hasan, arkadaÅŸlar ve gardiyanlar beni askerin elinden almaya çalışıyor, alamazlarsa sürgüne gideceÄŸim kesin. Durmadan bağırıp küfür ediyorum. Tam bir ana baba günü. Rütbeli;

– Ulan bugüne kadar kimse anama küfür etmemiÅŸti, alın ÅŸu orospu çocuÄŸunu diye bağırıyor. Neyse ki arkadaÅŸlar beni çekip almayı, içeriye atıp kapıyı kapatmayı baÅŸardılar.

Ranzada üstüm başım param parça, kan revan içinde yatıyorum. Bir köpek sürüsünün saldırısından çıkmış gibiyim. Arkadaşlar bir yandan benim kanlarımı temizleyip bir yandan da kapının» ardına yeniden barikat kurmakla meşgul. Herkes çok yorgun. Sadece hızla nefes alıp vermeler duyuluyor koğuşta. Bense hareket edecek halde değilim; öylece yatıyorum. Bir süre böyle geçtikten sonra askerler gidiyor, gardiyanlar gelip kapıyı açıyorlar, biz de barikatı kaldırıyoruz; ortalık yatışıyor.

Aklımız gecenin bilançosunda. Gardiyanları soru yaÄŸmuruna tutuyoruz. Kaç yaralı var, sevk iÅŸi ne oldu? “Bir tek yaralı var, o da Ferhat” diyorlar. Nasıl yani? O bomba sesler, o bağırıp çağırmalar? Tek yaralı ben miyim? MeÄŸer göz yaÅŸartıcı bombalar atılmış, herkes etkisiz hale getirilmiÅŸ ve sevki çıkanlar alınıp götürülmüş. O feryat figan göz yaÅŸartıcı bombadanmış.

Direnişimiz tüm cezaevine yayılıyor. Siyasilerin halkın hiçbir durumda yalnız bırakmayacağı mesajını yollamış olduk. Ve beş bin kişilik cezaevinde tek dayak yiyenin ben oluşuma bıyık altından gülüyoruz. Diğer koğuşlardan geçmiş olsun dilekleri geliyor; bir de pantolon ve gömlek. Bu dayanışma çok hoşuma gidiyor. Bütün gün gelip beni almalarını bekliyoruz endişe içinde. Hastaneye gitmeye korkuyorum; oradan alıp götürürler diye. Tedavim gece gizlice revirde yapılıyor. Postallar vücudumda morarmadık yer bırakmamış.

Günler geçiyor…

Bir sabah uyandığımızda bir baktık çocuk koğuşundakilerin hepsi hâlâ uyuyor. Oysa hep bizden önce kalkarlardı. Gardiyanlar gidip geliyor; bir telaş var herkeste. Çocuklar teker teker uyanmaya başladılar. Uyanan çocuk ortalıkta ruh gibi dolaşıyor. Sonradan öğrendik ki gece çocukları esrarla uyutup tecavüz etmişler. Olay örtbas edildi.

Başka bir gün Hasan ağabey,

– Ferhat cebimden para aldın mı? Diye sordu.

-Yok abi, almadım.

– Tamam.

Ahmet’e sordu, o da almamış. Öğrendik ki Hasan’ın cebinden beÅŸ yüz lira çalınmış. Pek üstünde durmadım. AkÅŸam kapılar kapandıktan sonra Hasan.

– ArkadaÅŸlar, dün gece cebimden beÅŸ yüz lira alınmış, haberiniz olsun içimizde bir hırsız var, dedi.

Koğuşumuzda her zaman bir iki esrarkeş bulunurdu. Bizim aramızda böyle şeylerin olmadığını bilen idare, bunları tedavi olurlar diye yanımıza verirdi. O sıralarda da yanımızda birkaç torpilli adli mahkûmun yanı sıra bu amaçla yanımıza verilen, hırsızlıktan yatan, esrarkeş bir genç de vardı.

Hasan’ın olayı duyurmasının ardından konu sorgulanmaya baÅŸlandı. Ahmet’le üst ranzadayız. Benden şüphelenirler diye korkuyorum, en gençleri benim çünkü. Ama hayır, benden şüphelenen yok; o esrarkeÅŸ gençten şüpheleniyorlar. ÇocuÄŸu sıkıştırıyorlar ama Nuh diyor peygamber demiyor, almadığına dair yeminler içiyor. Gerçekten de onun almadığını düşünüyorum ben. Sorgu dayaÄŸa dönüşüyor. O birkaç adli mahkûm, tekme tokat derken piknik tüpüyle dövmeye baÅŸlıyorlar genci. Hasan’dan müdahale etmesini istiyorum.

– Sus, diyor. Buranın kuralları var.

İçimden baÅŸlıyorum tüm kurallara. Tuvalete soktukları çocuÄŸun bağırmalarını duymamak için yastığı kulaklarıma bastırıyorum. KeÅŸke “ben aldım deseydim” diyorum içimden. Lanet okuyorum. Tuvaletten sesler geliyor,

– Ulan ÅŸerefsiz, sen siyasilerin parasını nasıl çalarsın?

– Orospu çocuÄŸu, bunlar bizim için buradalar, babalarının keyfine mi gelmiÅŸler?

– Abi, ekmek kuran çarpsın ben almadım!

Üstü arandı para yok. Çocuk kan revan içinde, yalvarıyor.

– Bir ÅŸeyler yap Hasan abi, bunlar çocuÄŸu Öldürecekler, diyorum.

– Tamam arkadaÅŸlar, boÅŸ verin önemli deÄŸil, diyor Hasan.

-Olur mu Hasan kardeş? Bugün sana, yarın bize yapar bu şerefsiz, sen karışma.

Hasan da bizim gibi sessizleşip sonucu bekliyor. Bir bıçak çıkardılar. Biri bıçağı ucundan tutup yarım santim kadar çocuğun kaba etine sokup çıkarmaya başladı. Çocuk çığlık çığlığa bağırıyor. Üzerinde sadece külotu var, bacaklarından kanlar akıyor. Sesleri duyan bir gardiyan geldi, neler oluyor diye sormaya. Gardiyana birisi fısıltıyla bir şeyler söyledi; gardiyan çekip gitti. Çocuğun bağırmalarına dayanamayıp isyan ettim sonunda. Ranzadan atlayıp,

– Ben çaldım! Tamam bırakın onu, parayı ben çaldım! diye bağırdım.

Hasan hemen beni ranzaya çıkartıp sert bir bakışla susturdu. Ranzada içim içimi yiyor, insan insana, mahkûm mahkûma böyle işkence yapmaz ki!

İşkence sabaha kadar sürdü. Bir ara piknik tüpünü yaktılar. Ben, tamam bitti, çay yapacaklar diye düşünürken çocuğun elini yakmaya başladılar. Çocuk elini çektikçe iki kişi tutup tekrar alevin üzerine tutuyordu. Eli yanan çocuğun bağırışları içler acısı. Sonunda çocuk;

– Tamam Mustafa abi, söyleyeceÄŸim, deyip bayıldı. Ben iÅŸkence bitti diye rahatladım. Ama rahatlamak için erkenmiÅŸ. ÇocuÄŸu ayıltılar, iÅŸkenceyi yürüten iri yarı, kıvırcık saçlı Mustafa abi çocuÄŸu alıp tuvalete götürdü. Biraz sonra döndüler. Mustafa,

– Tamam, dedi.

Çocuğu betona yatırıp uyumaya bıraktılar. Bir sessizlik çöktü koğuşa.

Bu gece gördüklerimin göz bebeklerimi kirlettiğini hissediyorum.

Sabah geç vakit uyandığımda çocuk ortalarda yoktu. Nerede olduğunu sormadım bile. O sabah kimse kahvaltı yapmadı. Bir ara avluya çıktığımda çocuğun çıplak olarak oradaki kümeste durduğunu gördüm. Hali çok içime dokundu. Bu çocukla sabahlara kadar konuşup aşklarımızı anlatmıştık birbirimize. Şimdi ise bir hayvan gibi kümesteydi ve gardiyanlar da biliyordu durumu. Hırsızlıktan yatıyordu burada ama mahkûmun parasını çalmak daha da büyük bir suçtu. Hele de siyasilerin parasını çalmak!

Günler geçti. Tutuklanışımdan elli dokuz gün sonra mahkemeye çıktım ve ilk mahkemede serbest bırakıldım.

Sıcak, güzel bir Diyarbakır günüydü. Özgürdüm, elimi kolumu sallayarak çıkacaktım. Çok mutlu olacağımı düşünmüştüm ama, ne olduysa mutlu değildim işte.

Cezaevinin kapısında bir an durdum. Karşılamaya kimse gelmemiÅŸti. Yalnızdım, Diyarbakır’ı bilmiyordum ve Saray Kapısından bu kez kelepçesiz çıkıyordum…

24 Haziran 2002

ANKARA

1 Yorum
  1. Barzan diyor

    Bende bu hapishanede 125 madde den yattim.Yanilmiyorsam 4 kogu§tu.
    Merhum Muhterem Bicimli vardi.
    Arkada§ini oldùrùp bavula koyup denize atan solcu Hikmet K…… vardi.
    Yolda§ini oldùren ilk solcuyu orada tanidim.
    Merhum Ya§ar Adlim vardi.
    Ziya Ulusoy ve PKK li gozlùklù Ali vardi.
    Turk solundan Tuncelili Alivi solcular ilà Kurd milliyetcileri arasinda her gece geç saatlere kadar tarti§ma olurdu.
    §imdi dù§ùnùnce solcu ve mezhebci hareketlerin neden ya§atildigini anliyorum.
    Kogu§lardaki nemli rutubet ve tuvaletlerin durumu korkunc kelimesi az kalir.
    Siyasi olmadan bu ceza-evlerinde yatanlarin asla normal insan olacagina asla inanmam.

E-posta hesabınızı yayınlanmıyoruz

20 − three =

Kullanıcı deneyiminizi artırmak için çerezler kullanıyoruz. Sorun yok, rahat olun. Size özel herhangi bir bilgiyi yayınlamıyor ya da paylaşmıyoruz. Anladım, sorun yok Daha Fazla